Rozdział 1

- 31 sierpnia! Tak, to już dzisiaj. - pomyślałam, gdy tylko przetarłam zaspane oczy. Moje 16 urodziny, tak długo na nie czekałam. Nie ważne, że oznacza to koniec wakacji, które i tak nie należały do najlepszych. Odkąd jestem w domu dziecka nic nie jest fajnego w wakacjach. Wolę chodzić do szkoły, lubię się uczyć. Nie jestem żadnym " kujonem ", po prostu na 8 godzin zapominam o swoich " rodzicach " i dlaczego to akurat mnie musiało się to stać, więc cieszę się, że za dwa dni zacznie się nowo rok szkolny w nowej szkole. Ale nie tylko dlatego obudziłam się tego dnia z uśmiechem na twarzy. Parę tygodni temu pani Śmielik - pracownica w domu dziecka oznajmiła mi, iż w moje 16 urodziny dostanę najlepszy prezent, jakie dziecko z sierocińca może dostać. Jestem ciekawa co to takiego. Może jakiś super, ekstra, wypasiony telefon komórkowy? Długo mogłabym myśleć nad tym co to może być. 

Nie leniuchując długo w łóżku wstałam, wzięłam z szafy wybrane starannie na ten upragniony dzień ubrania i poszłam po cichutku się wykąpać. 

Tutaj, w sierocińcu nie możemy kąpać się rano, tylko wieczorem. Dlatego zawszę muszę się skradać na paluszkach. Po 20 minutowym relaksie w gorącej wodzie - ubrana i uczesana w niedbałego koka oraz z lekkim tuszem na rzęsach - udałam się najciszej jak mogłam mojego pokoju. Wyłożyłam się z powrotem na zaścielonym łózku. Po chwili rozmyślania, usłyszałam przeciągliwe ziewanie mojej współlokatorki Weroniki.

- Już wykąpana? - popatrzyłam na jej zaspaną twarz.

- Jak zawsze - odpowiedziałam z uśmiechem na mordce. 

Dziewczyna wygramoliła się z łóżka, wyszperała coś w swojej szafce i położyła się obok mnie.

- Wszystkiego najlepszego moja Ty HOT 16 ! - mocno mnie uścisnęła, po czym zapięła mi na nadgarstku złotą bransoletkę z wisiorkiem, na którym był napis " Friends forever ". Gdy to przeczytałam od razu ją przytuliłam.

- Dziękuję kochana. Nie musiałaś. - powiedziałam i wyszczerzyłam swoje wszystkie ząbki.

- Ale chciałam. Chcę abyś zawsze  mnie pamiętała w trudnych dla Ciebie chwilach, gdy mnie nie będzie przy Tobie. Gdy spojrzysz na tą bransoletkę od razu pojawi się na Twojej twarzy uśmiech. Tak jak teraz Karinko.

- Dlaczego mówisz tak jakbyśmy miały się rozstać? - popatrzyłam na nią niepewnym wzrokiem, po czym dodałam. - Nie wybieram się nigdzie. 

Po tych słowach, Weronika odwróciła głowę w stronę okna, wydawało mi się , że nad czymś usilnie myślała. 

- Po prostu chcę abyś widziała, że na zawsze będziesz moją najlepszą przyjaciółką. - teraz spojrzała na mnie i uśmiechnęła się. 

- Kocham Cię. - odwzajemniłam uśmiech i przytuliłam ją mocno.

Weronika jest moją najlepszą przyjaciółką odkąd pamiętam. Trafiła tutaj trzy lata po mnie, gdy miała zaledwie 8 lat. Od razu się polubiłyśmy. Może dlatego, że obie lubiłyśmy kucyka Pony i laleczki Barbie, a zwłaszcza Kena. To ona pierwsza wiedziała o mojej miesiączce w szóstej klasie, o pierwszych zauroczeniach, pocałunkach i... W tym momencie ktoś zapukał do drzwi.

- Proszę . - odpowiedziałyśmy, a po chwili ujrzałyśmy przystojnego bruneta o zielonych oczach. 

- Wszystkiego najlepszego kochanie. - pocałował mnie czule w usta i wręczył bukiet róż. - 16 róż dla Ciebie w Twoje szesnaste urodziny.

- To ja Was zostawię samych gołąbeczki. - posłałam jej wdzięczny uśmiech, a potem widziałam tylko zamykające się drzwi.

Spojrzałam mojemu chłopakowi w oczy.

- Dziękuję. -przeczesałam ręką jego gęste włosy i złożyłam pocałunek na jego ustach. Mimo tego, że się uśmiechnął wydawał się jakiś smutny. - Co się dzieje? Wydajesz się jakiś smutny.

- Nie. Nic się nie dzieje. Będzie mi Ciebie brakowało. - ostatnie słowa wypowiedział tak cicho. że ledwie je usłyszałam. 

- Że co? Dlaczego tak mówisz? W zasadzie WY mówicie. Najpierw Werka rano, teraz Ty. Tomek, o co chodzi? - spojrzałam na niego smutnym wzrokiem czekając na odpowiedź.

- Dowiesz się w swoim czasie maleńka. - po tych słowach przyciągnął mnie do siebie i przytulił tak mocno jakby robił to ostatni raz. Po chwili ujął moją twarz w ręce, spojrzał mi w oczy i pocałował tak namiętnie, że myślałam , że zaraz odlecę. Nogi mi się ugięły, czułam jak opieram całe swoje ciało na nim. Oderwał usta od moich, popatrzyłam na niego zmieszanym wzrokiem, a On tylko uśmiechnął się cwaniacko. Uderzyłam go lekko w ramię i zaśmiałam się. 

- To nie moja wina, że tak na mnie działasz miśku. - położyłam się na łóżku i poklepałam po łóżku obok siebie, licząc na to , że zajmie miejsce obok mnie. Jednak chyba się przeliczyłam, bo stał w tym samym miejscu co minute temu.

- Mam coś jeszcze dla Ciebie myszko. - nawet nie spostrzegłam, gdy wyszedł z pokoju, a po chwili znów w nim był. Położył się obok mnie i podał mi ramkę. Niby zwykła ramka ale , gdy zobaczyłam zdjęcie, na którym jesteśmy razem uśmiechnięci i przytuleni do siebie od razu wywołało to na mojej twarzy szczęśliwy i szczery uśmiech. 

Zdjęcie było zrobione 8 września, po tym jak poprosił mnie abym została Jego dziewczyną.

- Jest to najlepszy prezent jaki mógłbyś mi dać. - przytuliłam się do jego ramienia i już po sekundzie poczułam jak się unoszę do góry, by po chwili leżeć na Nim. - Kocham Cię jak nikogo innego. Obiecaj , że tak już będzie zawsze.

- Obiecuję maleńka. Nie ważne jak byś daleko ode mnie była zawsze będę Cię kochał. - pocałował mnie w czółko i dodał. - Chodźmy na śniadanko, już Ci w brzuszku burczy głodomorku.

Roześmiałam się. Owszem bardzo lubię jeść i nie przejmuję się tym, że mogę przytyć. Chociaż nic takiego się nie dzieje. Mogłabym jeść cały czas i ani grama nie przybiorę na wadze.

- Masz rację, nie jadłam już 10 godzin! To jest straszne! - roześmiał się razem ze mną. 

Po chwili byliśmy już na stołówce, od razu poczułam zapach świeżego pieczywa i musiałam się pilnować, aby ślinka nie wyleciała mi z buzi. Zasiedliśmy do stolika, przy którym siedziała Weronika z kilkoma innymi naszymi przyjaciółmi.

- Cześć Wam, sto lat Karinko. - wymieniłam się ze wszystkimi buziaczkami w policzek i usiadłam obok mojego chłopaka. 

Jedliśmy śniadanie w miłej atmosferze, dostałam od kolegów po małej różyczce i znów pojawiły się słowa typu: " Będziemy za Tobą tęsknić ". Nie chciałam wnikać o co im chodzi, bo wciąż miałam w głowie słowa Tomka: " Dowiesz się w swoim czasie " .

Po śniadaniu, gdy przechodziłam obok gabinetu pani Śmielik, usłyszałam rozmowę. Nigdy nie podsłuchiwałam, ale coś mi podpowiadało, że muszę to teraz zrobić. Stanęłam za uchylonymi lekko drzwiami i wsłuchałam się w rozmowę. 

- Tak, Karina jeszcze nic nie wie o adopcji, państwo sami chcieli to zrobić, więc uszanowaliśmy to. - usłyszałam głos pani Śmielik i jakiś inny .

- To dobrze, bardzo się cieszymy, że Karina Janiak ,  a wkrótce Piszczek dowie się o tym od Nas.

_____________________________________________________________

Dodaję teraz , ponieważ zaraz jadę nad wodę opalić się troszkę i nie będę miała później czasu. Rozdział zostawiam Wam. I Ci , którzy czytają proszę o rozgłoszenie o moim blogu . Byłabym bardzo wdzięczna :) Aaa i jeszcze jedno , rozdziały mogą być takie ? Czy może wolicie krótsze lub dłuższe ? ;d Czekam na komentarze ;) Kolejny rozdział .. niedługo ;) 

Miłego dnia , pozdrawiam . Karinka ;*