Rozdział 26

~*~

 

 

 

 

Karina zamknęła drzwi za sobą i udała się do kuchni. Nie zwróciła większej uwagi na przyglądającego się jej Łukasza. Odgrzała obiad, który zapewne pani Halina zrobiła i już miała udać się do salonu, gdy usłyszała oschły głos Łukasza.

- Mario dopiero wyjechał, a Ty już zabawiasz się z innym - zapytał, jakby obojętnie ale z nutką kpiny. Karina nie miała zamiaru znów się z nim kłócić , ale też nie zamierzała puścić tę uwagę koło uszu.

- Taaak, bo Ty wszystko wiesz najlepiej - odpowiedziała cynicznie i wyszła z kuchni udając się na kanapę. Włączyła TV i wyszukała , na którymś kanale serial " Zbuntowani ". W dzieciństwie zawsze go oglądała. Nie lubiła wracać do przeszłości, która nie była najciekawsza. Jednak, niektóre momenty wywoływały uśmiech na jej twarzy. Po chwili oglądania i konsumowania pysznego obiadu , do salonu wszedł Łukasz, który, tak jak wcześniej zaczął jej się uważnie przyglądać. Wiedział, że musi z nią porozmawiać i ją przeprosić, a tym krótkim, lecz chamskim tekstem w kuchni, nie zaczął najlepiej.

- Już samym patrzeniem mnie denerwujesz - zwróciła się do niego, Karina - Jeżeli chcesz mi powiedzieć, jaką to ja nie jestem suką, to daruj sobie, Wiem , o tym doskonale... Sam mi to przecież uświadomiłeś, więc nie musisz się powtarzać - mówiła wyniośle, opanowując choć trochę swoje negatywne emocje w stosunku do Łukasza.

- Przestań, nie jesteś żadną suką ! - uniósł się piłkarz i zmniejszył odległość między nimi.

- Ach! Zapomniałam, że kobieta zmienną jest - zakpiła, po czym dodała - Nie mam ochoty się z Tobą kłócić , Łukasz. Nie wchodźmy sobie w drogę, tak będzie najlepiej - spojrzała na krótką chwilę na młodego Piszczka. Nie chciała ciągnąć tej " rozmowy ". Wiedziała, że do niczego dobrego by to nie doprowadziło, a jeszcze bardziej by pogorszyło, co w sumie sama nie wiedziała, czy się tak da.

- Ja też nie chcę się kłócić - przyznał zgodnie z prawdą. To, co wydarzyło się między nimi w jego łóżku wiele dla niego znaczyło, mimo iż był pijany wiedział, co robi, i co najważniejsze z kim " to " robi. W głębi duszy miał szczerą nadzieję, że jego młodsza siostra choć trochę nie żałuje tamtych chwil. Nie powinien tak myśleć, ale uczucie, jakim ją darzył było silniejsze, nie potrafił go kontrolować i być może to doprowadziło do takiej, a nie innej relacji, która teraz jest między Łukaszem, a Kariną.

- Więc czego chcesz - zapytała niewzruszona, nie chciała dać po sobie poznać, że to co mówi Łukasz robi na niej jakiekolwiek wrażenie.

- Rozmawiałem z Mario i wiem, że jesteście razem - w tym miejscu urwał na chwilę i spuścił zrezygnowany głowę, po której lekko się podrapał - Dlatego wkurzyłem się, gdy zobaczyłem Cię przed domem w objęciach Marco.

- Po cholerę wtrącasz się do mojego życia - zapytała i spojrzała na niego - Zajmij się swoją Amelią , a nie mną.

- Jesteś moja siostrą i...

- Którą nazwałeś dziwką - powiedziała podniesionym tonem dalej wpatrując się w jego twarz, w której było widać skruchę.

- Przesadziłem, wiem o tym. Ale daj mi to wytłumaczyć - również podniósł głos - Nigdy nie chciałem, tak o Tobie powiedzieć.

- Ale powiedziałeś! - krzyknęła na niego i wstała z kanapy - Nie chcę słuchać Twoich bezsensownych tłumaczeń!

- Ty nic nie rozumiesz. Pozwól mi to wyjaśnić, tylko o to Cię proszę - powiedział równie głośno, jak ona. Nie widząc żadnej reakcji u Kariny, podszedł do niej i mocno wpił się w jej usta. Nie miał pojęcia, dlaczego to zrobił. Buzowały w nim emocje, które nim pokierowały.

Karina nie odwzajemniła jego pocałunku, a gwałtownie odepchnęła od siebie. Jej ręka mimowolnie uderzyła Łukasza w prawy policzek.

- Jaaa... Przepraszam - powiedział Łukasz, który sam był zdziwiony swoimi poczynaniami.

- I Ty nazywasz się przyjacielem Mario - zapytała wściekła, po czym nie czekając na jego odpowiedź pobiegła do swojego pokoju. Zamknęła je z głośnym trzaskiem i rzuciła się na łóżko. Nie rozumiała Łukasza. Najpierw ją wyzwał, teraz pocałował... Nie wiedziała, a nawet nie chciała myśleć, co nim kierowało. Przecież miał swoją piękną Blondynę, i to ją powinien całować , a nie Karinę. Nie była zazdrosna, co to, to nie. Zachowanie Łukasza , co do jej osoby było dla niej niezrozumiałe.

 

 

~*~

 

 

 

Po włączeniu laptopa, przejrzała różne portale i na końcu zalogowała się na swojego facebooka. Kilka nowych zdjęć i postów dodanych przez jej znajomych, oraz dwie wiadomości. Była ciekawa od kogo, więc szybko przejrzała aktualności na stronie i weszła w wiadomości. Pierwsza była od Tomka - jej byłego chłopaka, a druga od jakiej dziewczyny, której nie znała. Na początek odczytała wiadomość od Tomka.

 





Od razu po odczytaniu, usunęła całą konwersację z nim. Z początku zrobiło jej się ciepło na sercu, lecz po chwili przypomniała sobie widok całujących się Tomka i Weroniki. Nie miała zamiaru odpisywać mi na to. Za mocno ja zranił. W głębi serca nie chciała, by tak wyglądały ich relacje. Weronika i Tomek byli w jej sercu odkąd pamięta. Ci, którzy nie wiedzą, co wydarzyło się między nimi, mogliby pomyśleć, że Karina po prostu zapomniała o dawnym życiu i przyjaciołach. Ale w rzeczywistości było zupełnie inaczej. Młoda Piszczkówna często przeglądała zdjęcia, które przypominały jej o wszystkich chwilach spędzonych z tą dwójką. Twierdziła, że kiedyś się do nich odezwie, ale nie teraz. Dla niej było to za wcześnie, nie potrafiłaby " normalnie " rozmawiać z nimi.

Po chwili bezczynnego siedzenia i tępo gapienia się w ekran laptopa, włączyła drugą wiadomość.

 

" Cześć! Chodzimy razem na w-f. Pewnie mnie nie kojarzysz, ale mam dla Ciebie pewną propozycję :) Widziałam, jak grasz w siatkówkę i widać po Tobie, że to uwielbiasz! Dlatego chciałabym się Ciebie zapytać, czy chciałabyś dołączyć do naszego klubu siatkarskiego? Treningi są raz w tygodniu, jak na razie, a mecze co dwa tygodnie ;) Jeśli jesteś zainteresowana, to zostawiam swój numer telefonu :) 9************ Mam nadzieję, że się odezwiesz :)! "

 

O matko!, pomyślała po odczytaniu wiadomości, po czym na jej twarzy zagościł szeroki uśmiech. Nie mogła uwierzyć, że ma możliwość grania w dortmundzkim klubie. Tylko, czy Piszczkowie zgodzą się na to - zastanawiała się. Gdy tylko usłyszała zamykające się drzwi frontowe, od razu zbiegła na dół, gdzie znalazła panią Halinkę i pana Kazimierza.

- Jak było w szkole - zapytała pani Halina - Coś się stało? - dodała, gdy zobaczyła mocno ucieszoną Karinę.

- Tak, jak zwykle - odpowiedziała swoją stałą formułkę na to pytanie - Stało się! - krzyknęła wesoło - Taka jedna dziewczyna napisała do mnie, czy chciałabym grać w jej klubie siatkarskim. Rozumiecie? Będę mogła spełniać swoje marzenia!

- Dobrze, dobrze - zaśmiali się oboje, widząc, jaką radość sprawiła jej ta wiadomość - Ale najpierw musimy dowiedzieć się , co to za klub i, czy nie będzie Ci to przeszkadzało w nauce - powiedziała pani Halinka.

- Jutro zadzwonię do tej dziewczyny lub znajdę ją w szkole i dowiem się wszystkiego - powiedziała Karina, po czym przytuliła Piszczków i razem z nimi weszła do kuchni. Wyciągnęła z lodówki największy jogurt , jaki znalazła oraz trzy wafle ryżowe.

- Zamiast nutellii, jogurt - zapytał i zaśmiał się pan Kaziu, który dobrze wiedział , jak dziewczyna uwielbia czekoladę i inne słodkości.

- Trzeba zacząć dbać o figurę - Karina posłała mu szeroki uśmiech - Będę u siebie - dodała i zniknęła zza futryny. Weszła do swojego pokoju i od razu zauważyła, że ktoś dzwoni do niej na skayp'ie. Tym " kimś " był przystojny brunet, który zawrócił dziewczynie w głowie.

- Siemka, słoneczko - odezwał się, jako pierwszy i pokazał ząbki w pełnej okazałości.

- Hej - odpowiedziała - Jak podróż - zapytała ciekawa i w tym samym czasie otworzyła morelowy jogurt.

- Trochę męcząca - przyznał - Całą drogę , jakieś dziecko płakało, a ja nawet nie miałem słuchawek, by trochę zagłuszyć ten ryk - skrzywił się na samą myśl o locie.

- Och, biedny Pączuszek - zaśmiała się Karina - Jak Twoje dziecko będzie płakało, to będziesz włączał sobie muzykę, by go nie słyszeć - zapytała rozbawiona 16-latka.

- Odpowiedziałbym, że tak... Ale skoro Ty będziesz mamusią moich dzieci , to odpowiem Ci , że nie - powiedział i w dziwaczny, ale też śmieszny sposób ułożył swoje usta.

- Dzieci? To ile Ty ich planujesz - zapytała zaciekawiona Karina - Dwa?

- No coś Ty ! To za mało ! - zbulwersował się - Ja to bym chciał tak całą drużynę piłkarską! - dodał i uśmiechnął się zachwycony swoim pomysłem.

- I myślisz, że ja się na to zgodzę ?

- Yhym, tak właśnie myślę - odpowiedział.

- Okeeej - powiedziała - Wrócimy do tego tematu za parę lat.

- Ależ dlaczego kochanie - udał smutnego - Pierwszego synka nazwiemy Alfred, a córeczkę Zeofilię, a później to już się wymyśli, co nie - zapytał bardzo przejęty tą sprawą.

- Jezu kochany ! Jak Ty chcesz nazwać moje dzieci?! - zapytała zaskoczona - Mato Święta , ja chyba zwariuję!

- Ale , że brzydko - zapytał urażony.

- Nie, no pięknie - powiedziała ironicznie.

- To nie rozumiem, o co Ci chodzi - przyznał i podrapał się po swojej czuprynie.

- Ugh, nie ważne - posłała mu słodki uśmiech - Muszę Ci, o czymś opowiedzieć!

- Słucham Cię - powiedział brunet. Karina opowiedziała mu o dzisiejszym dniu, pomijając rozmowę z Łukaszem. Nie chciała , by Mario wiedział o tym incydencie, gdyż dla niej nie miało to, jakiegokolwiek znaczenia i nie chciała się kłócić z Goetze, ani by był na nią zły. Powiedziała także, o możliwości grania w klubie. Ucieszył się, tak samo, jak ona. Bardzo chciał, by Karina była szczęśliwa i teraz, gdy jest w końcu z nią postara się by było tak zawsze.

Po dwóch godzinach rozmawiania, oboje poczuli się senni, więc pożegnali się czułymi słówkami i w tym samym czasie wyłączyli swoje laptopy. Karina odrobiła swoje lekcje, po czym poszła się wykąpać. Gdy z powrotem była w swoim pokoju, sprzątnęła z łóżka laptopa, jogurt i wafle, które nie zjadła, po czym zgasiła światło i ułożyła się w wygodnym łóżku. Po chwili leżenia dostała sms'a.

" Kocham Cię , ślicznotko <3

Twój Pączuszek :* "

 

 

 

 

 

______________________________________________________________

 

 

 

Siemankoo !

Łapcie 26 rozdział :) Jak dla mnie to nie zachwyca ;/ Ale zostawię to dla Waszej opinii. :)

Szczerze, to zdałam sobie sprawę, że moje opowiadanie miało zupełnie inaczej wyglądać. Sama się zastanawiam, dlaczego tak to wszystko wymyśliłam i zmieniałam jeden najważniejszy szczegół. Jestem jakaś nienormalna, no ale nie ważne...

Dlatego skończę tą historię i może założę innego bloga ;) Chyba, że mam dalej to ciągnąć , ale nie jestem pewna , czy spodoba Wam się mój pomysł i zamieszanie, jakie miałabym wprowadzić pisząc dalej to opowiadanie;> Więc bardzo chciałabym znać Waszą opinię ;)

 

 

Następny rozdział = 15 komentarzy !

CZYTASZ=KOMENTUJESZ!

 

Buziaczki i miłego czytania ! ;* <3